मनातील चांदणे .......

                                निल त्याच्या घरी पोहचतो.तिच्याच विचारात तो मग्न झालेला असतो तेच क्षणर्थात त्याला चक्कर येऊन तो खाली कोसळतो आणि बेशुद्ध होतो . निलच्या घरचे गोंधळलेल्या अवस्थेत डॉक्टरला बोलावून त्याची तपासणी करतात , आणि घरच्यांसमोर गंभीर असे सत्य बाहेर येते . हल्ली रोज निल स्वतः या दुःखांमध्ये सतत अस्वस्थ  असायचा , कारण घरच्या लोकांकडे त्याला द्यायला असा वेळच नसायचा .म्हणून कोणालाही न सांगता तो हे दुःख सहन करत होता , हे घरच्यांना कळताच सगळे घर हादरून जात . पण निल खंबीर होऊन सगळ्यांना सांभाळतो . तेवढ्यात डॉक्टर बोलतात निलकडे खुप कमी वेळ आहे साधारणतः १ ते २ महिने . तेवढ्यात निल खचून जातो , त्याच्या डोळ्यांसमोर लगेच सई चा चेहरा येतो . त्याचे वचने , त्याचे प्रेम , घालवलेले ते क्षण त्याच्या पुढे येऊन पावसाच्या सरी सारखे  बरसु लागतात .                                                          दुसरीकडे  सईला मात्र याची काहीच कल्पना नसते. ती आपली स्वप्न सजवण्यात एवढी मग्न होते की आपले घर कसे असणार , आपण कुठे राहणार हे सुद्धा तिने ठरवून घेतले होते . शिवाय तिच्या नि निलबद्दलच्या नात

               त्या दोघी आता किनाऱ्याच्या दिशेने धावू लागल्या. सई अंतरा ला खेचून समुद्राच्या दिशेने घेऊन जात होती . रोजच्या जागेवर सई आणि अंतरा येऊन बसल्या आणि गप्पा करू लागल्या . अर्धा तास झालेला मात्र निलचा अजून पर्यन्त पत्ता नव्हता . तीचा उत्साह आता रागात रूपांतर करून गेला . कुठेय हा , आला का नाही , मुद्दाम तर  नसेल ना आला , पण आज काय झाले असेल?.......त्याला काही झाले तर नसेल ....(नाही नाही असे मनात ती पुटपुटली ). आता तिचा राग त्याच्या काळजीमध्ये बदले होते . ती व्याकुळ होऊ लागली , नानाप्रकारचे विचाराने तिचे मन भरून आले , १तास उलटून गेला होता . एव्हाना तो येऊन जातो मग आज काय झाले (सई अंतरा ला सांगत)? आज ती निराश झाली होती एकूण ४५ दिवसांमध्ये हे पहिल्यांदा घडले होते सई आणि निलची भेट झाली नव्हती . सई अंतरा ला म्हणत ....ऐकना!तू जा घरी मी थांबते थोड्यावेळ इथे, कदाचित तो आला नि मी इथे नसेल तर तो गोंधळून जाईल . अंतरा तिला विनवणी करू लागली नको तू चल आपण घरी जाऊन यावर बोलू . सई काही केल्या ऐकत नव्हती,शेवटी अंतरा तिथून निघून गेली .                       सई एकटक समुद्राच्या ला

                                                    सांजवेळ झाली एकीकडे मुसळधार पाऊस कोसळत होता तर दुसरीकडे तिचे डोळे पाणावले होते . मधेमधे विजा कडकडत होत्या नि त्याच्या प्रकाशाने तिचे ते अश्रू मोत्याच्या मणीप्रमाणे चमकू लागली . एका हातात डायरी तर एका हातात पेन , मन भरून आले , डोक्यामध्ये हजारो प्रश्न रेंगाळत होती. बाल्कनीमध्ये बसल्यामुळे पावसाच्या सरी तिला स्पर्श करू बघत होत्या , हवेचे गार झुळूक तिला धक्का मारून आपली वाट काढत होते , क्षणार्थात मोगऱ्याचा सुगंध दरवळू लागला . नाही म्हणता म्हणता तिचे अश्रू अनावर झालेत आणि ती हळूहळू हुंदके देत ती डायरी वाचू लागली . जुनी डायरी आणि...... तिचे प्रेम याचे combination म्हणजे तिचे लिखाण आणि त्याची शब्द . आवडत नव्हते तिला लिहायला मात्र त्याच्यामुळे ती लिहायला लागली होती .गाणी ,कविता , चारोळी , शायरी हे सगळे त्याच्याकडून ती शिकली होती . भावना व्यक्त करू लागली होती . डायरीचे पाने ती एकापाठोपाठ वाचू लागली......."आज त्याची नि तिची भेट झाली . थोडा आगाऊ पण मनाने चांगला वाटत होता , (त्याच्या स्वप्नात रंगून)  त्याच्या खोडकर स्वभावामुळे कदाचित ती त

विरहाचे लिहायला मला कधी जमलेच नाही... तू आयुष्यात नसणे मला कधी पटलेच नाही ...... तुझ्यामुळे पडलेली भुरळ कशी बरे विसरेल मी..... सात रंगाने रंगलेले आयुष्य माझे कसे बरे पुसेल मी....

                                बऱ्याच दिवसांपासून माझे नि दादाचे आमच्या लहानपणाच्या विषयांवर गप्पा रंगत होत्या . आम्ही कसे होतो किंवा आम्ही काय काय खोडकरपणा केला , हे आईपण मधे मधे सांगू लागली .खरं तर त्या गोष्टी ऐकून ते चित्र डोळ्यासमोर येऊन थबकले . आणि लगेच आपण ह्या गोष्टी लिहाव्या आणि परत जुन्या आठवणींना उजाळा द्यावा असे कुठे तरी मनात वाटले . आणि आठवला आप्पाजी चा कामठा (काम करण्याची खोली त्याला आम्ही कामठा असे म्हणत असे) . हा कामठा आम्हा भावंडासाठी तिजोरी होती आणि त्या तिजोरीचे मालक होते स्वतः आमचे आप्पाजी. खाऊसाठी पैसे आईकडून मिळायचे नाही तेव्हा आमच्यासाठी तो शेवटचा पर्याय असायचा कामठा आणि तिथून आम्ही कधी निराश होऊन बाहेर पडलो नाही किंवा तशी वेळ आम्ही आणली नाही . कारण पैसे आम्ही घेणार म्हणजे घेणारच हट्टीपणा (आता तो हट्टीपणा नाहीये) शेवटी , म्हणून आप्पाजीही  वैतागून आम्हाला पैसे देत असे . आप्पाजींची एक खुबी म्हणजे आम्हा चौघांमधले गोड व्यवहार हे आईला कळायचे नाही , त्याची आप्पाजी नेहमी दखल घेत असे . जरी आईला याची भनक लागली तरी आमची ढाल म्हणजेच आप्पाजी सदैव आमच्या सोबत असायचे . आम्ह

चित्र रेखाटले तुझे आज माझ्या मनातले जोडले मी सात जन्मी ऋणानु बंधनात रे कसला हा खेळ सारा ध्यास तुझा लागला हळवे झाले मन हे माझे आसुसले भेटाया तुला 

वाटले लिहावे आज फक्त तुझ्यासाठी मांडावी प्रेम कहाणी तुझ्या-माझ्यातली..... नव्याने झाली होती आपली ती ओळख नकळत रचल्या गेली कहाणी आपल्या प्रेमाची ....

                           पावसाळ्याचे दिवस असल्यामुळे सर्वत्र हिरवेगार असे वातावरण झाले होते . या सोनेरी पावसात ह्या दोघांचे प्रेम जोमाने फुलत होते . पण कुठे तरी कमीपणा होता कारण यांच्या आयुष्यात आलेली त्याची ती , त्यामुळे दोघे हि थोडे मागेपुढे करत होते . एकीकडे पावसाने अख्ख्या परिसरावर राज्य गाजवले होते नि दुसरीकडे  यांच्या प्रेमाला नव्याने पालवी फुटू लागली होती  . बाहेर पाऊस चालू असल्यामुळे आज कदाचित मला उशीर होईल , असे मनात फुटफूट तो कॉलेजची तयारी करू लागला . तो -  आज तिला सगळे काही सांगून मोकळा होतो , कारण माझं आयुष्य आता तिच्या बरोबर मला काढायचे आहे , पण ..... पण गार्गी चे काय ? (गार्गी हि त्याची ex gf ) हळूच श्वास रोखुन , पण मी का तिचा विचार करून ना , ती मला सॊडून गेली होती मी नाही . आज ती परत आली तर मी का माझं खरं प्रेम सोडू , आणि गार्गी वर माझं खर प्रेम असत तर स्वराचा नि माझा काहीच संबंध नसता. हे देवा ....!  डोक्याचा भुगा होण्याची वेळ आलीये आता माझ्यावर . असाच विचार करत करत त्याने आपली बाईक काढली आणि कॉलेजसाठी निघाला . मुसळधार पाऊस  कोसळत असल्यामुळे कॉलेजच्या गेट वर कोणा

                                   आज कदाचित माझी नि तिची भेट व्हावी म्हणून देवाकडे प्रार्थना तो करू लागला , डोळ्यात नवी स्वप्न आणि मनात नवी आशा घेऊन तो कॉलेजसाठी तयार झाला . आज ती कॉलेजला येईल नि माझं तिच्याशी बोलणे  होईल असे त्याला मनोमंन वाटू लागले . रोज उशीरा येणारा तो आज अर्धा तास आधीच येऊन पोहचला . आज तो खुश आणि प्रसन्न दिसत होता , अचानक त्याला ती दिसली,  आज खुप गोड नि सुंदर दिसत होती ती , लाल ड्रेस , केस खुले सोडुन , चेहऱ्यावर स्मित हास्य , ओठांवर लाल लिपस्टिक , हिलची सॅन्डल , आणि मधून मधून पडणाऱ्या सुर्याच्या किरणाने अजुन तिचे रूप खुलवून गेले होते , "तेरी  याद  में  तबियत  "मचल"  जाती  है...!! वक़्त-ए-शाम की सूरत "बदल"  जाती है...!! जब तीर ख्यालों का "चुभता" है जिगर में...!! तो  मेरे सब्र  की नीयत  "पिघल" जाती है..."                                           त्याच क्षणी त्याला वाटले जावं नि आपल्या गुडघ्यांवर बसुन तिला विचारावं ,  याने लगेच आपले केस ,शर्ट नीट करत थोडा सावध होत धीर दिला , ती गेट वर येऊन कोणाची तरी वाट

काय असत प्रेम ? नकळत कोणाला तरी आपले हृदय देऊन स्वतःला विसरणे  । चेहऱ्यावरील हावभाव लपवत स्वतःचे एक जग तयार करणे ।। म्हणजे प्रेम होय........ काय असत प्रेम? त्याला भेटण्यासाठी ची उत्कटता त्याला न सांगता अनुभावावी लागणे । त्याच्याच विचारात हळू हळू रात्री मात्र एका कड्यावरून दुसरी बदलणे  ।। म्हणजे प्रेम होय....... काय असत प्रेम ? कदाचित तो नसेल करत प्रेम माझ्यावर ह्या भावनांशी झुंज करणे  । होकार की नकार असेल ह्याच विचारांची डोक्यात गुंतागुंत होणे  ।। म्हणजे प्रेम होय........ काय असत प्रेम ? भूतकाळाशी नातं न ठेवता वर्तमान घालवण्यासाठी झालेली ती तळमळ । भाविष्यकाळा साठी स्वतःवर क्षणर्थात पाडलेली ती भुरळ ।। म्हणजे प्रेम होय .........

पापण्या ओलसर होऊन हळूच डोळ्यातील अश्रु गालांवर पडली मनातुन खुप हळवी झालेली ती आज कारण नसताना रडू लागली

पहिले पाऊल टाकताना धडपडलेली ती मी त्याच वेळी चुकलेला त्यांच्या काळजाचा ठोका यांच्यातले नाते आज कळाले मला सायकलसाठी केलेला हट्टहास आठवतो मला पण स्पष्ट नकार देणारे माझे क्रुर बाबा आठवते मला सायकल न देण्यामागचे कारण आज उमजले मला निश्चय केला होता मनात ,नाही करणार हट्ट परत मात्र दुसरीकडे माझ्या छकुली चे प्रत्येक हट्ट पूर्ण करणारा ,खंबीर क्रुर बाबा आज समजला मला लहानाचे मोठे होत गेले मी नि ते तरुणाचे वृद्ध मी माझ्यात विश्वात मग्न होत गेले मात्र माझे क्रूर बाबा कधी अस्पष्ट झाला कळलंच नाही मला पॉकिटमनी  साठी वाद घालून रागात निघून जाणारी मी आणि माझ्याच लग्नात पैश्यांची  जमवा जमवी करणारा माझा क्रुर बाबा आज माप ओलांडताना कळाला मला

रचवू कि नाही ओळ माझ्या कवितेच्या तुझ्यासाठी हा मोठा प्रश्न पडला त्यात पण देऊ कि नको कबुली तुझ्या माझ्या प्रेमाची सतत हा विचार डोक्यात रेंगाळू लागला

मनातले तुला सांगायला कधी जमलेच नाही मला              व्याकुळ झालेली मी कधी               सापडलेच नाही स्वतःला हुरहुरणाऱ्या  भावनांना कधी एकरूप होता नाही आले               तरी का कोणास ठाऊक               तुझ्या प्रेमात कसे बुडाले  

                                              तो आतून खचलेला कारण पहिल्या प्रेमापासून मिळालेला  विश्वासघात  त्याला कदाचित पचवता आला नसावा म्हणून , हिरमुसलेला त्याचा चेहरा पाहताच क्षणी वाटणारी त्याची काळजी कुठे तरी तिच्या मनात जाऊन बसले होते . आज बोलावे उद्या बोलावे त्याच्याशी म्हणून ती धडपडत होती . ती मात्र एकदम बिनधास्त , मनात येईल तसे वागायचे . वाटेल तेव्हा कधी कोणाशी हि  मस्ती करायची  असा तिचा स्वभाव . मित्र मैत्रिणी नि घेरलेली  . अगदी आनंदात नि कुठल हि टेन्शन न घेणारी अशी ती . चुकून तो तिच्या नजरेस पडला . जरा विचित्र पण गोड असा तो ,त्याचे मात्र तिच्या कडे लक्ष नव्हते . कारण तो " दर्द भरे मैफिल को हि अपनी जिंदगी मानने लगा था।  "            हि मात्र रोज त्याला नोटीस करू लागली , आज कदाचित त्या वेड्याचे  लक्ष तिच्याकडे जाईल नि हि त्याला आपली गोड नि स्मित हास्यानी त्याच्याशी मैत्री करेल, असे तिला वाटत होते  .एकीकडे तो त्याच्या दुःखात आपले दिवस मोजत होता नि दुसरी कडे मात्र हिच्या मनात त्याचा विचार चालू होता  . का बरं हा असा आहे ? मेल्या थोडं बघत पण नाही माझ्या कड

वाहत्या नदी सारखे होते प्रेम तुझे मी मात्र अथांग अर्णवा प्रमाणे केले होते तू कधी प्रयन्तच नाही केले आपले किनारे जोडण्याचा मी मात्र आपल्यात सात जन्माचा पुल बांधण्यात मग्न होते  .....

बोलके व्हावे मन हे  माझे सांगावे प्रेम तुझे,  नयनी रचले स्वप्न आज   होईल पूर्ण ते  भान माझे मला ना  आता कसली बेचैन मनाला , ओठ आतुरलेत सांगावया कहाणी आपली ती दुनियेला  हळूच नकळत येतोस ध्यानी का रे हा लपंडाव , हात माझे बोलवती जवळी मिठीत मला घेशील का ? होऊन मी बेधुंद आज प्रेम ते आपुले जानियेले  ओलांडते उंबरठा तुझ्या  मनीचा ,साथ तू देशील का ? नको आता दुरावा  आपल्यात नको ती शांतता  सात जन्मी तू माझा, वचन बद्ध करशील का?  हरवून गेली तुझ्यात मी अशी विसरली स्वःताला मीच मला सापडेल तुझ्या जवळ, हे कारण मला देशील का ?