मनातील चांदणे .......

काल माझ्या स्वप्नात माझी शाळा आली विसरलीस ना मला म्हणून तक्रार करू लागली परत एकदा तिने तिची स्वतःची ओळख करून दयायला सुरुवात केली   ........ आठवते ना तुज म्हणुन केलेली मस्ती नी खोडकरपणाची चित्रे डोळ्यासमोर उभी केली माझ्याच अंगा-खांद्यावर लहानाचे मोठे होऊन आज इथवर पोहचली  ........ पावसाळ्यात  दांडी तुम्ही मारायचे  पण वाईट मात्र मला वाटायचे भर उन्हात शिक्षा तुम्हाला व्हायची पण त्या उन्हाचे चटके मला लागायचे  ...... कधी हळुहळु तुम्ही मुले मुली मोठे होत गेलात नि मी म्हातारी याचे भान मला ही नाही राहले आज माझ्या भिंती , माझ्या डोक्यावरचे छप्पर माझ्याबरोबर आहेत , मात्र तुमची कमी जाणवू लागले ....... आठवतो का तो गणिताचा तास , घरचा अभ्यास न करता कुठे तरी शाळेच्या कोपऱ्यात लपायचेत आणि मराठीच्या तासाला मोठं मोठ्यांनी पद्याला ताल सुरात गावुन माझे कान फाडायचेत........ विज्ञानाच्या तासाला वाटे जणू आज हि मुले आलेच नाही म्हणुन कुठे तरी मी हिरमुसून जायची आठवतात का रे तुम्हा लोकांनां माझ्या मैदानात खेळुन खेळुं आपले पाय मोडुन घायची ....... आठवते का रे  "माझी शाळा , माझी शाळा &q

नियतीने करून दिलेली भेट त्यांची पहिली बाणातून तिर निघावा तशी त्यांची नजरेला नजर भिडली....... मोठया ऐटीत मिरवणारा त्याचा तो रुबाब तिच्या समोर मात्र शून्य झाला ....... तिच्या त्या मधुर स्वरावर नि गोड हास्यावर तो जाम फिदा झाला ....... आता रोज त्याचे चोर नजरेने तिच्याकडे पाहणे सुरु झाले ....... मित्र-मैत्रिणीत रंगणार तो आज तिच्या स्वप्नात रंगून गेला....... तिच्या त्या एक झलक साठी तो वाटेल ते करायला  तयार झाला....... पाहता पाहता त्याने ठरवले करावं का खुलासा आपल्या प्रेमाचा दिवस ठरवला , वेळ ठरवली एवढंच नाहीत तर पद्धत पण ठरवली आज तो दिवस होता ज्याची तो मनापासून वाट बघत होता ....... एकीकडे हृदयाची धकधक तर दुसरीकडे मनाची घालमेल होऊ लागली होती ....... डोक्याने मात्र शांतता पाळली होती....... होकार देईल कि नकार हे दोन विचार नदीचे दोन किनारे जसे जुळवू शकत नाही तसे या मध्ये पण काही जुळवा - जुळवी नव्हती....... डोकं सांगतंय नको मन बोलतो अरे बोलून टाक  शब्द नाहीसे झाले, काय बोलू तिच्याशी  हा मात्र नाही त्या गोंधळात पडला ....... अखेर तो तिच्या समोर येऊन थबकला ....... हातात ग

लॅपटॉप मधले जुने फोल्डर चुकून झाले ओपन खूप सोनेरी क्षण ठेवलेले होते त्यात साठवून एका पाठोपाठ एक आठवणी जमा होत गेली आणि जुन्या मात्र कुठे तरी विरळ होत चालली त्यावर आज काल चुकून का होई ना लक्ष काही जात नव्हते असेच धूर खात त्याचे अस्तित्व नाहीसे झाले होते असे ढीगभर फोल्डर वर फोल्डर तयार होत गेली आणि लॅपटॉप ची स्टोरेज डिस्क फुल होऊ लागली Delete करावे म्हटले तर काय काय delete करू मनात साठलेले ती लोक कसे त्यांना format करू हे दुःख पण एका virus सारखा पसरत जातंय हाच एक विचार येतो कि Antivirus टाकायचे तर कुठल्या आनंदाचा ब्रँड याला द्यायचं